Rozwijający się żywiołowo od końca XIX w. Szczecin stosunkowo szybko wyczerpał możliwości przestrzenne dla dalszego rozwoju budownictwa. W związku ze wzrostem demograficznym i przyciągającą siłą wielkomiejskiego ośrodka, a jednocześnie brakiem w nim wolnych przestrzeni budowlanych oraz znacznych kosztów zamieszkania, następował wzrost liczby mieszkańców w gminach ościennych. Konieczność kolejnego poszerzenia granic administracyjnych Szczecina stawała się dla władz miasta oczywista już w latach 20-tych, ponieważ bezpośrednia współzależność pomiędzy miastem i sąsiednimi gminami stawała się coraz silniejsza. Rozwój obszaru o wspólnych interesach gospodarczych i socjalnych, był hamowany przez podziały granicami administracyjnymi. Obszar nie posiadał wspólnej strategii gospodarczej i skoordynowanej polityki przestrzennej. Ośrodki podmiejskie nie posiadały lokalnego rynku usług i przemysłu, co zmuszało ich mieszkańców do poszukiwania pracy w Szczecinie. Natomiast Szczecin ponosił niebagatelne koszty komunalne – mieszkańcy sąsiadujących gmin korzystali ze szczecińskich szkół, szpitali, instytucji kulturalnych, transportu miejskiego, itp.

W 2 połowie lat 20 - tych podjęto wzmożone prace nad programem powiększenia granic Szczecina. Prace analityczne rozpoczęto na najbliższych obszarach przygranicznych – Warszewie, Gumieńcach, Mierzynie i Krzekowie. Konflikty interesów wymagały długoletnich negocjacji, zwłaszcza że projekt przyłączenia znacznie by uszczuplił wpływy podatkowe powiatów Randow i gryfińskiego. Dlatego wystosowany do prezesa Rejencji Szczecińskiej w 1930 r. I memoriał o Wielkim Szczecinie, przygotowany w dużej mierze przez architekta miejskiego Ernsta Lehnemanna, nie przyniósł zamierzonych efektów. Niemniej zapoczątkował współdziałanie sąsiednich gminy w zakresie planowania przestrzennego w skali makro.

Postępująca inflacja oraz niedobór materiałów budowlanych, na początku lat 20-tych XX w. spowodowała, że głównym inwestorem na terenie Szczecina było miasto i spółdzielnie budowlane, a priorytetowym zadaniem budowa małych i tanich mieszkań. W tym okresie wybudowano zespoły przy ulicach: Obotryckiej – Bandurskiego, Sczanieckiej, Traugutta - Hoene-Wrońskiego, Unii Lubelskiej i zespół naprzeciwko Cmentarza Centralnego zwany Sucksdorf. W okolicach ul. Montwiłła powstał zespół zabudowy pasmowej z komfortowymi mieszkaniami dla urzędników. Zespół nawiązywał do popularnych trendów w architekturze. Odejście od szczelnej obudowy pierzejowej –i utworzenie od strony ulicy dziedzińca z zielenią parkowo-ogrodową, manifestowało nowoczesne zasady urbanistyki. Nowe podejście do kształtowania zespołów polegało na organizacji kameralnych, półotwartych w stosunku do głównych ulic, wnętrz z zielenią, które tworzyły przestrzeń wspólną i poprawiały warunki nasłonecznienia i przewietrzania w stosunku do zabudowy oficynowej. Kryzys gospodarczy, który osiągnął apogeum w 1923 r., zmusił do odejścia od preferowanej lecz powierzchniochłonnej zabudowy jednorodzinnej na obrzeżach miasta na rzecz intensywnej zabudowy wielokondygnacyjnej. W okresie międzywojennym zaczęły powstawać pierwsze osiedla spółdzielcze i komunalne lokalizowane na styku z dzielnicami willowymi, na obrzeżach przyłączonych osiedli i w wolnych fragmentach zabudowy śródmieścia. Wielorodzinna zabudowa pasmowa stanowiła kompromis pomiędzy zabudową jednorodzinną, która zbyt wolno niwelowała niedobór mieszkań na rynku, a kamienicową o niskim standardzie zamieszkania i niekorzystnych warunkach socjalnych. Wypełniano przerwy w istniejącej zabudowie śródmieścia, tam gdzie funkcjonowała już infrastruktura komunalna. Wzorcowym przykładem spółdzielczych realizacji tego typu zabudowy jest osiedle pomiędzy ul. 5 Lipca i Jagiellońską, gdzie otwarto wnętrza kwartałów i zrezygnowano ze sztywnego podziału na elewacje frontową i podwórzową. Podobne zasady przyświecały realizacji zabudowy wielorodzinnej uzupełniającej zabudowę ul. Mickiewicza. Nowy nurt funkcjonalizmu objawił się w tworzeniu kameralnej zabudowy wielorodzinnej, która generowała samowystarczalne enklawy zamieszkania i wypoczynku. Alejowe zadrzewienia, ogródki frontowe i łamana linia pierzei pozwoliły uzyskać znacznie lżejszą kompozycję niż kamienicowe układy śródmieścia. Wpływy modernizmu zaznaczyły się również w przekształceniach estetycznych ciągów elewacyjnych śródmieścia. Charakterystycznym dla końca lat 20 - tych XX w. były, podejmowane przez spółdzielnie, próby modernizacji a także „oczyszczenia” elewacji z detalu sztukatorskiego.